De Graef is geen Zeelse naam. Enkel hij en zijn kinderen en kleinkinderen heten De Graef in Zele. Gaston werd geboren op 19 oogst van het jaar 1929 in de Kloosterstraat. Waar nu Juvenes is, stond voorheen mijn geboortehuis, vertelt Gaston. Zijn vader was Aloïs De Graef en die was afkomstig uit Sint-Niklaas. Na de eerste wereldoorlog hielp hij in de Westhoek bij het opruimen van de oorlogsschade. Zijn moeder Leonie Arbijn was in Avermaat geboren en moet in de Westhoek als dienstmeisje gewerkt hebben. Zijn vader was weduwnaar en had uit zijn eerste huwelijk twee dochters. In het verre West-Vlaanderen hebben zijn ouders op een of andere manier elkaar leren kennen en zijn ze in 1921 in Diksmuide getrouwd.

Vijf jaar later in 1926 is het gezin verhuisd naar de Zeelse Kloosterstraat. Uit het huwelijk werden drie zonen geboren: August, Leon en Gaston. Vader Aloïs was havenarbeider in Antwerpen. Dat betekende dat hij iedere morgen vroeg weg was en pas ’s avonds laat thuis kwam. Havenarbeiders brachten regelmatig wat mee van hun werk. Gaston herinnert zich nog de sinaasappelen en ook de koffie. Ruwe koffie die zijn moeder dan zelf brandde op de kachel.

Later is het gezin De Graef verhuisd naar Avermaat. Heel mijn jeugd heb ik op den Briel gewoond, zegt Gaston. Den Briel is het kruispunt van de Scheldestraat met Avermaat. Aan zijn jeugd houdt Gaston zalige herinneringen over. Vooral de zwempartijen in de Vaart zijn hem bij gebleven. De Vaart was toen anders dan nu. Je had er drie punten waar het goed was om te zwemmen: de Kreek, ’t Putje en de Poort.

Op een bepaalde dag zie ik daar een briefje hangen: ‘Bediende gevraagd’. Ik vernoemde dat thuis, vervolgt Gaston, en daar vonden ze dat ik mijn kans maar moest wagen. De post was toen nog in de De Deckerstraat, juist voor het straatje van de dekenij. Links woonde de postmeester en rechts was de post. Bij de postmeester, meneer Troch, thuis mocht ik toen examen gaan doen. Rekenoefeningen en kijken of ik bekwaam was om te schrijven. Dat vormde geen probleem en in mei 1946 kon ik in de post van Zele beginnen als hulpkrachtbeambte. Als je Gaston hoort vertellen, was het in de post toen nog echt de prehistorie. Buiten papier en pen en inkt, hadden ze niets. Rekenmachines moesten toen nog worden uitgevonden in de post. Cijferen, cijferen en nog eens cijferen was de boodschap.

Het werk in de post beviel me erg, zegt Gaston. Ik wou promotie maken en dat betekende cursussen volgen en vooral veel zelfstudie en natuurlijk ook deelnemen aan de examens.

De post was vroeger zoals veel instellingen trouwens een mannenbastion. En zo was het lange tijd. Gaston herinnert zich nog goed de facteurs uit de jaren stillekes: de drie gebroeders Beirens, Petrus, Kamiel en Prosper, Gaston Heirman, Max Van Houtte, Jules Cornelis… Facteurs van toen zijn ook niet meer te vergelijken met die Speedy Gonzalessen van nu. Het was duidelijk een andere tijd. Sommige facteurs waren sociale werkers avant-la-lettre. Ze kenden het wel maar ook het wee van de mensen van hun ronde, ze leefden met hen mee en bij de meeste families waren ze vriend aan huis. De facteur ging steevast langs achteren en vaak hoorde je dan van die genante of plezante anekdotes van met de deur in huis te vallen. Als je tegenwoordig een facteur langs achter ziet gaan, zou je denken dat het een wereldwonder is. Ja, zucht Gaston, er is veel veranderd. Ik hoorde laatst van iemand die zo maar eventjes 750 huizen op zijn ronde had.

De laatste werkdag van Roger L'Ecluse en Paul Van Cauteren

Doorheen de jaren is de hoeveelheid post wel sterk verminderd door e-mails, sms, twitter en dat facebookgedoe. Reclame wordt wel veel besteld. Met hun elektronische fietsen en brommerkes affeseren ze wat beter en kunnen ze meer in minder tijd. In reorganisatie is De Post, of liever gezegd Bpost vrij sterk vandaag. Sinds 2009 wordt onze post gesorteerd in Lokeren en in 2012 werd het oude postgebouw gesloten om te verhuizen naar een nieuwe locatie met enkel loketfunctie.
Ik kwam goed overeen met mijn mensen, vertelt Gaston, in al die jaren heb ik bitter weinig problemen gekend, de stakingen niet te na gesproken. Dat waren soms best wel eens spannende dagen vooral omdat een van mijn postbodes nogal een hevige vakbondsman was. Het werd wel iets moeilijker toen er vrouwelijke bestellers bijkwamen, dat gaf soms spanningen in de groep, gaat Gaston verder. Mensen die zich tot elkaar aangetrokken voelden met alle gevolgen van dien. Dat was soms niet makkelijk want in se had ik me daar niet mee te moeien.
De grootste evolutie is echter begonnen nadat ik met pensioen gegaan ben, vertelt Gaston. Ik heb op de post nooit een computer gekend.

Gaston haalt een fotoboek boven. Een boek waarin zijn vrouwtje alle foto’s en archieven van zijn postverleden heeft verzameld. Samen bladeren we het eens door. Een pak foto’s van feestjes, uitstappen, pensioneringen en beelden van op de werkvloer, zijn mensen in actie. Een boeiend boek waar ik mooie foto’s uit kan putten.

En hoe vul je je dagen? vraag ik hem. O, antwoordt Gaston, veel lezen. Iedere dag de krant en voor de rest ga ik praktisch iedere week naar de bib. Ik ben verzot op thrillers James Ellroy, John Grisham, Lee Child… Lezen vind ik zalig. En voor de rest probeer ik mijn vrouw wat te helpen, iedere dag de patatjes te schillen, de tuin te onderhouden… En dan is er ook nog ons gezin: 7 kinderen, 18 kleinkinderen, 4 achterkleinkinderen… Regelmatig valt er dus wat te vieren en op zondag is het hier meestal de zoeten inval, vertelt Gaston, de meesten passeren hier dan de revue en dan is het meestal een gezellige drukte. Mijn vrouw en ik vinden dat reuze. Onze kinderen verrassen ons bij speciale gelegenheden (onze vijftigste huwelijksverjaardag, mijn 80 lentes…) met een weekendje met heel de familie. Met heel de boel samen, dat zijn echt zalige momenten.

Het loopt bij den twaalven als ik Gaston vraag hoe hij terugkijkt op heel zijn leven. Als je mij vraagt of ik tevreden ben van mijn leven, zegt Gaston, dan antwoord ik volmondig JA! Zijn gezicht straalt als hij het zegt. En ja ik heb ook wat tegenslagen gekend. Ons eerste kindje, onze Jan, was acht dagen oud toen hij stierf, ik ben eens een paar keer serieus ziek geweest en in 2008 heb ik een hersenbloeding gekregen. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen, enkel mijn fijne smaak, die ben ik kwijt.

Met een glaasje sangria neem ik afscheid van Gaston. Bedankt voor den babbel en ik hoop dat je nog lang mag genieten van je pensioen maar vooral van je gezin waar je zo trots op bent!

Mark De Block

30.08.2012